Shakir Shuja Abadi Poetry In Urdu Sms
کچھ غم خوشی کی اوٹ میں ہم نے چھپا لئے
پینے سے بچ گئے تھے جو آنسو بہا لئے
اس پھول جیسی شکل سے شکل سے کیا پیار کر لیا
میں نے خود اپنی راہ میں کانٹے بچھا لئے
میری عمر بھر کی جستجو ناکام رہ گئی
میری وفاؤں کے صلے غیروں نے پا لئے
میرے لہو کا درد کو چسکا ہی پڑ گیا
ظالم نے میرے دل میں ہی ڈیرے جما لئے
وہ سر جھکا کے چل دیئے وعدوں کو توڑ کر
تکتے رہے ہم آسرا دیوار کا لئے
تیری عطا سے آئے خدا محروم تو نہیں
خوشیاں نہ مل سکیں تو یہ صدمے اٹھا لئے
لکھے تو ہونگے کچھ نہ کچھ میرے نصیب میں
شاکر خوشی کے لمحے وہ کس نے چُرا لئے
Shakir Shuja Abadi Poetry in Urdu Roman
kuch gham khushi ki oot mein hum ne chhupa liye
peenay se bach gaye thay jo ansoo baha liye
is phool jaisi shakal se shakal se kya pyar kar liya
mein ne khud apni raah mein kantay bichaa liye
meri Umar bhar ki justojoo nakaam reh gayi
meri wafaon ke siilay gheiron ne pa liye
mere lahoo ka dard ko chaska hi par gaya
zalim ne mere dil mein hi daairay jama liye
woh sir jhuka ke chal diye wadon ko toar kar
taktey rahay hum aasra deewar ka liye
teri ataa se aaye kkhuda mahroom to nahi
khusihyan nah mil saken to yeh sadme utha liye
likhay to hunge kuch nah kuch mere naseeb mein
Shakir khushi ke lamhay woh kis ne chura liye
_______________________________
بجھتے ہوئے چراغ کو پھونکا نہ دیجئے
اپنے ہی انتقام کو دھوکا نہ دیجئے
شہدائے کربلا کا میں ادنی مُرید ہوں
میری آنا کے ہاتھ میں کاسہ نہ دیجئے
چاہوں تو اپنے ساتھ یہ پنجرا بھی لے اُڑوں
سورج پہ کالی رات کا پہرا نہ دیجئے
میں تو مریضِ عشق ہوں معراج ہو عطا
مجھ کو شراب طور کا نسخہ نہ دیجئے
چھپتیں نہیں چھپانے سے شاکر حقیقتیں
دریا کے رُخ پر ریت کا پردہ نہ دیجئے
Shakir Shuja Abadi Poetry in Roman Urdu
Bujhaty hue chairag ko phuunkaa nah dijiye
Apne hi intiqam ko dhoka nah dijiye
shuhadaye karbalaa ka mein adna Mureed hon
meri aana ke haath mein kaasa nah dijiye
chahoon to apne sath yeh pinjra bhi le uroun
Sooraj pay kaali raat ka pahra nah dijiye
mein to mareez ishhq hon mairaaj ho ataa
mujh ko sharaab tor ka nuskha nah dijiye
Chuptien nahi chhupanay se Shakir haqeqteen
darya ke rukh par rait ka parda nah dijiye
_________________________________
میری ہی انجمن میں مجھ کوتلاش کر
بزم ادب سخن میں مجھ کو تلاش کر
بے ذوق رونقوں میں میرا بسر کہاں
کسی باشعور بن میں مجھے تلاش کر
مین بیوفا نہیں ھوں کہ چھوڑ دُوں خزاں
اُجڑے ھوئے چمن میں مجھ کو تلاش کر
میری بے بسی نے مجھ کو واپس بلا لیا
اب تو میرے وطن میں مجھ کو تلاش کر
میں ھوں وفا , میرا شیشے کا گھر نہیں
لتھڑے ھوئے کفن میں مجھ کو تلاش کر
میرے پُرسکون گھر کو غُربت جلاگئی
خستہ لباس تن میں مجھ کو تلاش کر
شیشے کا آدمی تھا شاکر بکھر گیا
اب ریت کے بدن میں مجھ کو تلاش کر
Shakir Shuja Abadi Poetry in Roman urdu Text
meri hi anjuman mein mujh ko tlash kar
bazm adab sukhan mein mujh ko talaash kar
be zouq ronkon mein mera busr kahan
kisi bashaour ban mein mujhe talaash kar
mean baawafa nahi hoon ke chore dun khizaa
ujrre hoye chaman mein mujh ko talaash kar
meri be basi ne mujh ko wapas bulaa liya
ab to mere watan mein mujh ko talaash kar
mein hoon wafa, mera sheeshay ka ghar nahi
lthrhe hoye kafan mein mujh ko talaash kar
mere pur-sukon ghar ko ghُrbt jala gai
khasta libaas tan mein mujh ko talaash kar
sheeshay ka aadmi tha Shakir bikhar gaya
ab rait ke badan mein mujh ko talaash kar
________________________________
جھونکا ہوا کا تھا جو آیا گزر گیا
کشتی میری ڈبو کے دریا اُتر گیا
صدیوں کی آہ و زاری دامن میں ڈال کر
لمحوں کا ہم سفر تھا جانے کدھر گیا
وہ خواب کی حقیقت میرا روگ بن گئی
اک دل لگی کی قیمت ، خونِ جگر گیا
پھولوں سی مسکراہٹ کیا کام کر گئی
میرے سکوں کا گلشن کانٹوں سے بھر گیا
میرے پیار پہ جو صدقہ میرے یار نے دیا
دیکھا جو غور سے تو میرا ہی سر گیا
بٹتی ہیں اب نیازیں اس کے مزار پر
کچھ روز پہلے جو کہ فاقے سے مر گیا
قتل کر کے شاکر رویا وہ بے پناہ
کتنی ہی سادگی سے قاتل مگر گیا
Shakir Shuja Abadi Ghazal in Roman Urdu
jhaunka hwa ka tha jo aaya guzar gaya
kashti meri duubo ke darya utar gaya
sadiiyon ki aah o zaari daman mein daal kar
lamhoon ka hum safar tha jane kidhar gaya
woh khawab ki haqeeqat mera rog ban gayi
ik dil lagi ki qeemat, khon-e jigar gaya
phoolon si muskurahat kya kaam kar gayi
mere sakoo ka Gulshan kaanton se bhar gaya
mere pyar pay jo sadqa mere yaar ne diya
dekha jo ghhor se to mera hi sir gaya
badti hain ab Niazain is ke mazaar par
kuch roz pehlay jo ke faqay se mar gaya
qatal kar ke Shakir roya woh be panah
kitni hi saadgi se qaatil magar gaya
_________________________________
گل سے بلبل کا ہے مطلب خار سے مطلب نہیں
مجھ کو تجھ سے پیار ہے کردار سے مطلب نہیں
پیار تجھ کو ہو نہ ہو مجھ کو تو اُلفت ہو گئی
تیرے اب انکار یا اقرار سے مطلب نہیں
کر محبت کی صراحی سے مجھے ساقی عطا
باقی جس کو دے کسی میخوار سے مطلب نہیں
اس کی نسبت سے ہی اس کے گھر کو سجدہ کر لیا
ورنہ چوکھٹ یا در و دیوار سے مطلب نہیں
خواہش دلدار تھی سولی پہ مجھ کو دیکھنا
یار پہ ہے جان واری دارسے مطلب نہیں
نہ گلے پہ ضرب کوئی نہ لہو بہتا ہوا
قتل آنکھوں سے ہوئے تلوار سے مطلب نہیں
وصل کا جام پینا چاہے جیسے بھی پلا
مجھ کو شاکر نار یا گلزار یا سے مطلب نہیں
Shakir Shuja Abadi Urdu Poem
mujh ko tujh se pyar hai kirdaar se matlab nahi
pyar tujh ko ho nah ho mujh ko to ulfate ho gayi
tairay ab inkaar ya iqraar se matlab nahi
kar mohabbat ki suraahi se mujhe saqi ataa
baqi jis ko day kisi mai-khwaar se matlab nahi
is ki nisbat se hi is ke ghar ko sajda kar liya
warna chokhat ya dar o deewar se matlab nahi
khwahish dildar thi suli pay mujh ko dekhna
yaar pay hai jaan vari daar se matlab nahi
nah gilaay pay zarb koi nah lahoo behta sun-hwa
qatal aankhon se hue talwar se matlab nahi
wasal ka jaam piinaa chahay jaisay bhi pila
mujh ko Shakir naar ya gulzaar ya se matlab nahi
_________________________________
گلشن میں آشیاں ہے غنچوں میں پل رہے ہیں
پھر بھی نجانے کیوں ہم آتش میں جل رہے ہیں
پھولوں کی سیج پر ہم کروٹ بدل رہے ہیں
محسوس ہو رہا ہے کانٹوں پہ چل رہے ہیں
آتی رہی ہمیشہ خوشبوئے پیار جن میں
وہ سانس درد کے اب دھوئیں اُگل رہے ہیں
آئے تھے جو کبھی وہ آنکھوں میں بن کے کاجل
جانے لگے تو بن کر آنسو نکل رہے ہیں
یادوں میں جن کی ہم نے رو رو گزاری راتیں
خوشیوں کے لب پہ ان کے نغمے مچل رہے ہیں
لوہے سے بھی زیادہ فولاد سے تھے پختہ
مانند موم کی وہ وعدے پگھل رہے ہیں
شاکر کا تھا اِرادہ ترک وفا کا لیکن
ثابت قدم ہے نفرت پاؤں پھسل رہے ہیں
Urdu Poetry of Shakir Shuja Abadi
Gulshan mein aashiyaan hai ghunchoon mein pal rahay hain
phir bhi najane kyun hum aatish mein jal rahay hain
phoolon ki sej par hum karvat badal rahay hain
mehsoos ho raha hai kaanton pay chal rahay hain
aati rahi hamesha khusboo e pyar jin mein
woh saans dard ke ab dhowen ugal rahay hain
aaye thay jo kabhi woh aankhon mein ban ke kajal
jane lagey to ban kar ansoo nikal rahay hain
yaado mein jin ki hum ne ro ro guzari raatain
khoshion ke lab pay un ke naghmay machal rahay hain
lohay se bhi ziyada folaad se thay pukhta
manind mom ki woh waday pighal rahay hain
Shakir ka tha iaِradh tark wafa ka lekin
saabit qadam hai nafrat paon phisal rahay hain
Related More Posts
__________________________________
>> Shuja Abadi History in urdu
>>Shakir Shuja Abadi Two Line Poetry
>>Shakir Shuja Abadi Famous Poetry
>>Shakir Shuja Abadi Poetry Books Pdf Free Download
>>Shakir Shuja Abadi Life Story
Who is shakir shuja abadi?
Shakir shuja abadi is alive or not?
Shakir shuja abadi contact number?